Έναν φόβο θα μοιραστώ...

Φοβάμαι τον εαυτό μου και περισσότερο αυτά που κρύβονται πίσω από τις έντονες σκέψεις μου...

-C.B

Όταν σου αρέσει να μένεις μόνος.

Αλλά δεν μπορείς επειδή πιστεύεις πως είσαι τόσο αδύναμος που μετά βίας γυρίζεις τις σελίδες του αγαπημένου σου μυθιστορήματος για να διαβάσεις τη συνέχεια (κι ας μη σε συναρπάζει τόσο).

Μετά βίας αλλάζεις το τραγούδι που σου έχει ζαλίσει τα αυτιά να παίζει τόση ώρα στην επανάληψη.

Μετά βίας λες "ΟΧΙ" σε κάτι που δεν σε εκφράζει. Μόνο επειδή με τη διαφωνία σου θα συνεχιστεί η ουρά από τις λέξεις.

Μετά βίας ξυπνάς το πρωί, επειδή δεν θέλεις να δεις τον ήλιο, σε τυφλώνει... βλέπεις... 

Μετά βίας γράφεις.

Η ψυχή σου, νιώθεις σαν να έχει γεράσει και το μόνο που θα σε κάνει χαρούμενο είναι να βγεις και να κουλουριαστείς κάτω... Κατάχαμα... να κοιτάζεις περαστικούς και να κουτσομπολεύεις από μέσα σου ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ έχουν εκείνοι παραπάνω από εσένα και είναι χαρούμενοι;

Θέλεις να σπάσεις κάτι... Τι να σπάσεις; Το κεφάλι σου; 

Μετά βίας, λοιπόν, όλα σε αυτή τη ζωή... Για τι;

Για να κάθεσαι εσύ τώρα και να διαβάζεις την "ιστορία" ενός ψυχάκια.

Ο οποίος τυχαίνει να είμαι εγώ.

Αφού με διάβασες τώρα, άκουσέ με λοιπόν: https://www.youtube.com/watch?v=V4MSRwaJtqc

-C.B

Η αγάπη μου.

Αυτό δεν γίνεται να χωρέσει πουθενά...
Όλα τα χαρτιά του κόσμου να πάρω και να γράψω για εσένα δεν θα φτάσει.
Όποια επιφάνεια κι αν βρω που είναι δυνατόν να γράψει κάποιος, αν το έκανα, θα ήταν πολύ λίγο για εσένα.
Εσύ.
Μου είπες πως σε κάνω καλύτερο άνθρωπο.
Μα δεν σου είπα πως με κάνεις κι εσύ να είμαι αυτή που είμαι, στην καλύτερη εκδοχή μου.
Πως μαζί σου νιώθω κάτι το οποίο δεν το χωράει ανθρώπινος νους άμα δεν το έχει ζήσει.
Εχθές μου είπες πως αυτό που έχουμε είναι κάτι βαθύτερο. Μα εχθές έμεινα στην επιφάνεια... Δεν πνίγηκα μαζί σου στην αγάπη μας...
Καθόσουν δίπλα μου και δεν μιλούσες. Μα η καρδιά μου εκείνη τη στιγμή χτυπούσε πολύ δυνατά, κι ας μην την άκουγες. Δεν μιλούσα, μα σκεφτόμουν εσένα, μόνο εσένα.
Αυτό που νιώθω δεν έχει μειωθεί. Σ' αγαπαω με τον ίδιο πόθο κάθε μέρα κάθε στιγμή.
Μα εκείνη την ημέρα που με είχες αγκαλιά πάνω σου, με κοίταξες στα μάτια και μου είπες ότι με αγαπάς... Τότε σε αγάπησα λίγο περισσότερο...
Προσέχω όλα όσα μου λες, κι ας φαίνομαι πως δεν είμαι "εκεί".
Θυμάμαι κάθε τι που μου λες, πως το λες, και γιατί.

Τώρα σε έχω πολύ ανάγκη.

-C.B

Πονάω.

Πονάω γιατί καταλαβαίνω πως τα λάθη δεν διορθώνονται. Δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό μα εάν με ρωτούσαν αν έχω μετανιώσει για κάτι στη ζωή μου τότε θα απαντούσα αυτό... μετάνιωσα που το θανάτωσα. Καταραμενη να ηταν η ώρα και η στιγμή που το έκανα. Οι δρόμοι μας θα συναντηθούν, αργά ή γρήγορα. Μακάρι να μου δωθει η ευκαιρία να διορθώσω το λάθος μου. Νιώθω τόσο άσχημα... κι εσύ δεν το ξέρεις...

-C.B

Τότε...

Και αν από εσένα κρατιέται όλο αυτό;

Τουλάχιστον μόλις γυρίσεις την πλάτη σου και αντικρίσεις το ηλιοβασίλεμα μπροστά σου, 

ρίξεις ένα αχνό χαμόγελο πάνω σου,

και ένα τελευταίο δάκρυ θα πέσει κάτω σαν βελόνα στο χώμα... 

Θα ξέρεις πως ο ήλιος θα λιώσει τον χειμώνα σου.

Τότε είναι που ο άνεμος θα φυσίξει για πρώτη φορά κατά πάνω σου, 

για να χαιδέψει τις πληγές σου απαλά, χωρίς να τις γδάρει. 

Τότε είναι που τα δάκρυά σου θα ξεπλύνουν το ματωμένο σου σώμα.

Τότε που θα γίνεις ένα με τη γη, και οι ηλιαχτίδες θα περνούν ανάμεσα από το ανοιχτό σου βλέμμα, και θα σε καρφώσουν για να μην δεις τίποτα άλλο πια που θα σε πληγώσει. 

Τότε που η ελπίδα σου θα σε περιμένει για λίγο ακόμα...

Τότε είναι που θα ανασηκωθείς, και θα γίνεις ένα με τα πάντα.

-C.B

Δώσε μου μία σταγόνα αγάπη.

Δώσε μου μία σταγόνα αγάπη κι εγώ θα γίνω μικρή... πολύ μικρή... να πνιγώ μέσα σε αυτή. Για να νιώσω μια φορά, ότι με αγαπάς πολύ.

-C.B

Δεν με αγαπάς, όχι.

Δεν με αγαπάς, όχι.
Το είδα στα μάτια σου, αυτά που δεν με κοιτούν.
Δεν με αγαπάς, όχι...
Μην υποκρίνεσαι, μην υποκρίνεσαι, μην υποκρίνεσαι.
Θα σ'το φωνάζω για να μην το κάνεις πια, το καταλαβαινεις αυτο;
Είπες πως δεν θα με πληγώσεις ποτέ, με πληγώνεις κάθε μέρα λίγο-λίγο.
Δεν με αγαπάς, όχι...
Το νιώθω στην ατμόσφαιρα, γιατί το κάνεις;
Ας κλάψω, ας πεθάνω, ας φύγω, ας χαθώ από εδω.
Μα ό,τι κι αν κάνω, εσύ δεν θα με αγαπήσεις.
Όχι. Το ξέρω. Το δέχομαι, και πορεύομαι με αυτό.
Δεν με αγαπάς, όχι.
Εγώ όμως σε αγαπώ, και την αγάπη μου θα την μεταφέρω σε εσένα.
Όταν θα σε κοιτάω.
Όταν θα γεμίζω τον χώρο μας με την χαρά που σε έχω, κι ας μην με αγαπάς.
Θα με αγαπήσεις.
Μην τα καταστρέφεις όλα, γκρεμίζεις μέρα με τη μέρα πράγματα. Συνθλίβεις τουβλάκι-τουβλάκι τα συναισθήματα, τα πατάς σαν γόπα από τσιγάρο, γεμάτος με την αδιαφορία και την αλαζονεία σου.
Σε αγαπάω, ναι. Με αγαπάς;

-Όχι...

C.B

Σκέφτομαι...

Σκέφτομαι ώρες ώρες εμένα, τους γύρω μου, εκείνον, τον επόμενο ή και τον προηγούμενο, τη φίλη μου τον απέναντί μου ή και αυτόν που κάθεται δίπλα μου από ανάγκη και τους κατανομώ. Τους τοποθετώ στο μυαλό μου σε μία ιεραρχική σειρά που συνεχώς αλλάζει. Είτε επειδή έμεινε κάποια θέση κενή, είτε επειδή κάτι έμεινε στάσιμο και κατέληξε στην τελευταία σειρά.

Τι κάνουμε λοιπόν με τη ζωή μας; Θεωρούμε δεδομένο ο,τιδήποτε μας έχει προσφερθεί μέχρι τώρα, ξεχνόντας ότι έχουμε μοχθήσει για να το αποκτήσουμε, ξεκινώντας από τα πιο απλά, ένα καινούργιο κινήτο ή μια προαγωγή ή το ταίρι μας. Η αγάπη γύρω μας έχει πάψει να φαίνεται μα δεν έχει πάψει να υπάρχει. Αγαπάμε αυτά που έχουμε χωρίς να τους το δείχνουμε καθημερινά με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλος αρνητισμός. Τα έπιπλα παλιώνουν, τα πρόσωπα γερνούν, τα γυαλικά θαμπώνουν, τα λουλούδια μαραίνονται... Πού είναι η αγάπη σου; Γιατί την κρατάς; 

Θέλω να προχωρίσω.

Να φύγω.

Να τον τραβήξω από το χέρι και να του δώσω όλη την αγάπη που μπορεί να αντέξει ένας θνητός.

Μπορώ να κάνω πράγματα που δεν περνούν από το μυαλό σου πως θα τα έκανα για εσένα. Μπορώ να σε κάνω να τρίβεις τα μάτια σου με τις πράξεις μου, να κλείνεις τα αφτιά σου με τα λόγια μου και να σφραγίζεις το στόμα σου για να μην δεχτείς άλλα φιλιά από πουθενά. Εγώ είμαι για εσένα. Κανείς στον κόσμο αυτό δεν έχει να σου δώσει αυτό που έχω εγώ εδώ μέσα μου. Έχω δει στα μάτια σου τι χρειάζεσαι. 
Άσε με να σε πλησιάσω.

-C.B