Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Γιατί φωνάζουμε όταν θυμώνουμε; Αξίζει να το διαβάσετε!

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:
-”Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;”
-”Γιατί χάνουν την ηρεμία τους” απάντησε ο ένας.
-”Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;” ξαναρωτά ο σοφός.
-”Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος”, είπε ένας άλλος μαθητής.
Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: “Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.
“Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;
Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση.
Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν’ακουστούν.
Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν αγαπούν ο ένας τον άλλο;
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά.
Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν… παρά μονάχα ψιθυρίζουν.
Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν
Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.
Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:
“Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού”

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Το πρώτο Τέλος

Το πρώτο, και εύχομαι πως θα είναι και το τελευταίο. Γιατί πάντα ό,τι λέω δεν το κάνω, τώρα ελπίζω πως θα μπορέσω! Θα προσπαθήσω τουλάχιστον...
Όλοι μας κάποτε αποφασίσαμε, ή θα αποφασίσουμε να κάνουμε μια καινούργια αρχή σε όλα, να αφήσουμε πίσω ο,τιδήποτε μας πικραίνει, ο,τιδήποτε δεν ολοκληρώσαμε και μας έχει μείνει απώθημένο και ο,τιδήποτε επιβάλεται να ξεχάσουμε για το καλό μας και μόνο. Για να διώξουμε επιτέλους κάθε τι που μας τραβάει επίμονα πίσω και με όση δύναμη μας έχει απομείνει προσπαθούμε να το πολεμίσουμε, μα είναι μάταιο. Γιατί μας αρέσει αυτό μου μας συμβαίνει, και εξαιτίας αυτόυ δεν προχωράμε, ξέροντας ή μη ότι μας κάνει κακό.
Η ζωή προχωράει και έτσι θα μας προσπεράσει, θα προσπαθούμε να την προλάβουμε μα θα είναι πια αργά. Αυτό που ψάχνουμε είναι δίπλα μας, μας κοιτάει επίμονα, μας ακούει προσεχτικά, μας συμβουλεύει υπομονετικά, μας αγκαλιάζει με στοργή και μας φιλάει τρυφερά στο μάγουλο... Και εμεις, δεν το βλέπουμε. Μα αργότερα θα μας αφήσει γιατί βλέπει πως έχουμε προτιμήσει τη "στασιμότητα". Γιατί βλέπει πως δε μπορεί να μας πείσει. Πρώτα απο όλα, για εμάς, για το δικό μας καλό κι έπειτα για να μας πλησιάσει και να μας κάνει να νιώσουμε αυτό που ψάχνουμε, αυτό που ποθούμε, αυτό που κανείς δεν έχει καταφέρει να μας δώσει και που θα μας κάνει να νιώσουμε αυτό που ψάχνουν όλοι!
Το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, αυτό που δεν έχει τέλος παρά μόνο αρχή!
Ναι, υπόσχομαι πως θα προχωρήσω και δεν θα ζω πια με τις αναμνήσεις μας.
Όσο δύσκολο και αν είναι, εγώ θα το κάνω. Θα αφήσω πίσω τα πάντα. Πονάω που το λέω! Αλλά είναι για εμένα, είναι για εσένα, για εμάς. Που δεν υπάρχουμε πια. Γιατί μόνο ένας θυμάται. Τέρμα. Θα προχωράω σε αυτό το σκοτεινό, αδειανό και μελαγχολικό μονοπάτι, μόνη μου. Αφήνοντας πίσω μου κάτι που ήθελα και θέλω απεγνωσμένα "θα το θες... ακόμα" ψυθιρίζει μια φωνή μέσα μου. Μα... κάνω πως δεν την ακούω.
Κυλάει το τελευταίο δάκρυ μας...
Αυτό ήταν το πρώτο Τέλος.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

I am here babe...

Και ναι! Να 'μαι λοιπόν... Και πάλι εδώωω. Επειδή εσύ το ζήτησες και επειδή και εγώ συμφώνησα. Γιατί ξέρεις, εδώ μέσα τελίκα αποφάσισα να γράφω ο,τιδήποτε με βαραίνει. Τις στιγμές που δεν μπορώ να σε εχω δίπλα μου, θα γράφω εδώ. Οπότε πάνω κάτω θα ξέρεις πότε θα μπαίνω. :)
Έλειπα... Το ξέρω, και γενικώς πάντα λείπω από όλους και από όλα. Όχι γιατί θέλω, αλλά γιατί μ' αρέσει. Μ' αρέσει να είμαι στον κόσμο μου. Έκει που μόνο εγώ με αναγνωρίζω και εκεί που μόνο εσύ με καταλαβαίνεις. Μάλλον δεν είναι ωρα ετούτη για να γράψω κάτι, γιατί δεν ξέρω... είμαι τόσο φορτησμένη που γράφω λίγο από όλα. Ως αποτέλεσμα να μην με καταλαβαίνεις. Μαα... τι λέω; εσύ; Εσύ πάντα με καταλαβαίνεις! Να με συγχωρείς, ήθελα να μείνω για λίγο μόνη.
Yours, Caramel.

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Για εσένα και μόνο...

Όλα άρχισαν με μια σου ματιά, με ένα σου χάδι, με μια σου αγκαλιά, με τα φιλιά σου... Μετά από αυτό, το απόλυτο κενό. Ό,τι πιο περίεργο μου έχει συμβει. Σαν... να ήρθες, και με τόση λαχτάρα σε ένιωσα, ήθελα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Εμμονή. Μετά όλα πάγωσαν. Σαν να μην συνέβει τίποτα, ποτέ. Ήρθε αυτός, και με πήρε μακριά σου. Μα να ξέρεις, κάνω τα πάντα για να ειμαι δίπλα σου, πρώτη φορά νιώθω κάτι τόσο δυνατό, και προσπαθώ όσο μπορώ να το κρυψω :)

Είναι αστείο...χα!
Λέμε τόσα πράγματα, μιλάμε τοσο ανοιχτά. Λες και γνωριζόμαστε χρόνια ολόκληρα, λες και εισαι εσύ το άλλο μου μισό, που ποτέ δεν θα αφήσω



Μικρή μου. Χ.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

όλη μου η ζωή.

Σ' αγαπώ, για το τώρα το πριν το μετά και το πάντα... Είσαι η πριγκίπισσα μου, κάθε τι δύσκολο θα το περάσουμε μαζί <3


μην ανησυχείς για τίποτα... εγώ ειμαι εδώ και σε προσέχω !