Τα δεσμά

Γίνε κόμπος

στο κορμί μου

να απελευθερωθώ...

Για μια στιγμή

"Πέσε!" Μου λες.
"Βούτα το κεφάλι μωρέ, μέσα!"
Σου λέω: "Φοβάμαι να μπω ολόκληρη στη θάλασσα, πίνω νερό δε το καταλαβαίνεις;"
"Απλά δε μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου, γι' αυτό δε μπαίνεις."
"Ναι, λες κι εσύ ξέρεις!"
" Έλα, μη φοβάσαι θα το κάνουμε μαζί. Με το 1... με το 2... με το 3...!"

Σταματά ο χρόνος, πιάνουμε χέρια, παίρνω βαθιά ανάσα να γεμίσουν τα πνευμόνια και μπαίνω στο νερό.

Μπαίνουμε μαζί, και ο αέρας που είχα εισπνεύσει μου φούσκωσε τα μάγουλα. Ανοίγω τα μάτια και σε βλέπω, αχνά, να πλησιάζεις το πρόσωπό μου.
Μου δίνεις φιλί.
Πάνω από το νερό, δεν έχω πάρει περισσότερο οξυγόνο από όσο πήρα εκείνη τη στιγμή.

Πλέον, έχω γίνει ολόκληρη, 

εσύ.

Πλέον, σκέφτομαι εσένα μόνο.

Κάνω κινήσεις που θα σου άρεσαν

για να συνηθίσω 

να τις κάνω μπροστά σου.

Να σου αρέσω πιο πολύ.

Ακόμα πιο πολύ.

Πλέον, περπατάω και σκέφτομαι

πώς θα ήταν να κουτσαίνω ελαφρά, 

όπως κάνεις εσύ.

Πλέον,

σκέφτομαι να έρχομαι εγώ στη δουλεία σου

για να σου παίρνω την κούραση

να σ'την αφήνω ελαφρά 

πάνω στο τραπέζι.

Πλέον, είμαι εσύ.

Και τώρα, εγώ, με αγαπώ πιο πολύ.

C.B

Κι αν πέσω από το ψηλότερο μέρος του κόσμου,

θα νιώσω για λίγο ελεύθερη.

Για λίγο θα σκίζω τον αέρα
και θα ανοίξω τα χέρια μου, να πιάσω μια μεγαλύτερη έκταση.

Γιατί περπατώντας ήμουν πολύ μικρή για σας.

Κι αν πέσω από το ψηλότερο μέρος του κόσμου,
να κλείσετε τα αυτιά σας.

Θα κάνει μεγάλο κρότο η ψυχή μου. 

C.B