Δε θα μ'αγαπήσεις ποτέ...

Δε θα μ'αγαπήσεις ποτέ...

Λες πως δε κάνω εγώ για σένανε,

Και αυτό που νιώθω μέσα μου να καίει,

λες πως δε θα νιώσεις για'μενα ποτέ...

http://www.youtube.com/watch?v=YpVbdnASnP8

Θέλω...

Θέλω να βγω έξω και να περπατήσω.

Θέλω να νιώσω την αγάπη να ξαναγιενιέται μέσα μου.

Θέλω εκείνον.

Όποιος και να 'ναι, όπου και να 'ναι, τον έχω ανάγκη.

Θέλω κάποιον που να είναι πρόθυμος να μοιραστεί αυτή τη μαγευτική στιγμή μαζί μου.

Μαζί στη βροχή.

Να περπατάμε, να γελάμε, να δακρίζουμε, να παραπατάμε.

Θέλω πολλά. Θέλω...

Κάποιον άγνωστο, εκείνον στο τραίνο. Nαι, τον περαστικό.

Τον θυμάμαι.

Εκείνο το χαμόγελο, όλο μαγεία...

Θέλω να τον δω τυχαία.

Θέλω να σε δω τυχαία, κάπου. Να περπατήσουμε μαζί στη βροχή. Να μιλάμε για άσχετα μεταξύ τους θέματα, κι έπειτα να σωπάσουμε.

Να αναρωτηθούμε: τι κάνουμε εδώ;

Κάποιος έχασε την αγάπη.

Λες να την βρίκαμε εμείς;

Στο πρόσωπο σου νομίζω πως την είδα...

Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης...

Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης,

Σε κάποια ανοικτά σινεμά,

Ο καιρός καλοκαίριασε πάλι,

Στο λόφο κάθομαι ψηλά...

Ουρές από φώτα στους δρόμους,

Ουρές στα ταμεία μπροστά,

Στις γεύσεις της μέρας, στα μεσημέρια...

Έφυγες, χάθηκες, γυρνάς...

Για να αισθάνομαι, να ξενυχτάω,

Να εξαφανίζομαι όταν πονάω,

Να μένω ελεύθερος να σε προσέχω,

Και να βυθίζομαι όσο αντέχω.

Σε βρίσκω στα φώτα της πόλης κάθε φορά που μεθάω,

Με τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις...

Με τέσσερις λέξεις με γερνάς. Σε τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις...

Με τέσσερις λέξεις με γερνάς.

Με τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις...

Με τέσσερις λέξεις με γερνάς. Σε τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις...

Με τέσσερις λέξεις με γερνάς.

Για να αισθάνομαι, να ξενυχτάω,

Να εξαφανίζομαι όταν πονάω,

Να μένω ελεύθερος να σε προσέχω,

Και να βυθίζομαι όσο αντέχω.

http://www.youtube.com/watch?v=3cd4GHh9zmg&feature=related

Χ.

Σήμερα διάβασα και τη δεύτερη ανάρτησή σου και με έπιασε κάτι σαν τρέμουλο, ξέρεις εσύ. Ήθελα να απαντήσω και στη πρώτη σου ανάρτηση μα όταν άρχισα να γράφω, μου περνούσαν τόσα πολλά στο μυαλό, που αποφάσισα να σταματήσω και να κλείσω τον υπολογιστή.

Μα γράφω κάπου αλλού ξέρεις...

Το θυμάσαι το τετραδιάκι μας;

"Για ό,τι δεν τολμάμε να συζητήσουμε, σε παρακαλώ γράψε στο blog ή στο άλλο τετράδιο με το κρεμασμένο αυτοκίνητο..."

Ναι, αυτό.

Αυτό που αφήσαμε στη μέση, ή μάλλον στην αρχή.

Μην ανησυχείς, είναι σε καλά χέρια. Γράφω κάθε πρωί εκεί.

Να φανταστείς, εχθές εγραψα τέσσερεις σελίδες γεμάτες, μα σου άφησα και εσένα για να γράψεις.

Όσες σελίδες γράφω, τόσες σελίδες αφήνω κενές για εσένα.

Ωστέ να γράψεις και εσύ κάτι.

Αυτές οι μέρες ήταν πολύ περίεργες.

Ήταν κενές, μουντές. Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω. Ένιωθα να μην έχω κανέναν και τίποτα.

Να είμαι μόνη μου.

Έκλεισα τα πάντα και κλείστηκα στον εαυτό μου.

Πρώτη φορά το κάνω αυτο.

Θυμάσαι τι λέγαμε; "Όλα γίνονται για κάποιο λόγο τελικά" Ναι, έτσι είναι.

Και αυτό για κάποιο λόγο έγινε.

Με έκανες πιο δυνατή, καλύτερο άνθρωπο, μα πάνω απο όλα με έκανες να αγαπήσω με όλο μου το είναι.

Σε λίγες ημέρες είναι τα γενέθλια σου.

Πριν γίνει όλο αυτό που έγινε, ήθελα να βγω έξω και να σου πάρω το ομορφότερο δώρο απο όλους!

Περίμενα αυτή τη μέρα με λαχτάρα.

Έχω τόσες μέρες να σου μιλήσω που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ.

Γι' αυτο και γράφω λίγο απο όλα.

Εχθές, αν θυμάμαι καλα, είχα πάρει ένα χαρτί και προετοίμαζα περίπου τι να σου απαντήσω στην ανάρτηση.

Δεν ήθελα να γράψω τη φραση "σε μισώ", μα όλως περιέργως μου έβγαινε, τι να πω.

Ό,τι νιώθεις κάνε.

Εγώ ήμουν έδω θυμάσαι.

Είμαι εδώ ακόμα.

Θα είμαι εδώ μην αμφιβάλεις, σ' αγαπώ.

Ακόμα. Με έχεις εξαντλίσει πια.

Είμαι κενή.

Δε θέλω να σε μισήσω.

Τρέμω και πάλι. *Να μου επιτρέψεις να σου αφιερώσω ένα τραγούδι:

Καλό βράδυ μικρή μου...

Η ζωή

Θα γράψω για τη ζωή, τη δική σου, τη δική μου, τη ζωή όλων μας.

Η ζωή χρειάζεται αγάπη και φροντίδα για να επιβιώσει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Και εάν κάποιες φορές σε έχει απογοητεύσει, είναι για να δει εάν ακόμα την αγαπάς ή εάν την έχεις ήδη ξεχάσει... Η ζωή είναι ό,τι πολυτιμότερο σου έχει δωθεί.

Μπορείς να τη φτιάξεις όπως θές, μπορείς να την αλλάξεις, μπορείς να την αφήσεις έτσι όπως είναι, μπορείς επίσης να την τελειώσεις, να τη διώξεις, μα η ζωη μια φορά έρχεται και μένει... Μόνο για σένα!

Αυτό που επιθυμείς, θα αποκτήσεις, θα το έχεις, αρκεί να το θελήσεις αρκετά. Έτσι, ασυναίσθητα απο μέσα σου θα βγαίνει η επιθυμία, και η ανάγκη για να το αποκτήσεις, και θα προσπαθείς όλο και περισσότερο μέχρι να έρθει η στιγμή που το όνειρο σου θα γίνει πραγματικότητα.

Στη ζωή, έχεις έρθει για ένα συγκεκριμένο σκοπό, δεν τον ξέρεις. 'Ολα αυτα που βλέπεις γύρω σου, όλοι αυτοί που σε αγαπάνε, που θα έδιναν και τη ζωή τους για ένα σου χαμόγελο, για μία θέση στη καρδία σου, πιστεύεις πως δεν τους αξίζει να ζεις; Σκέψου... μπορεί να κάνεις κάποιον καλύτερο ανθρωπο, να κάνεις κάποιον χαρούμενο, να βοηθήσεις καποιον, ή να κανεις εκείνον/εκείνη να σε αγαπησει, να σε ερωτευτεί! Γιατί να του τα στερήσεις όλα αυτά; Γιατί να σου τα στερήσεις; Όποιος κι αν είσαι, ζεις για ένα σκοπό. Δεν χρειάζεται να ξερεις ποιός είναι αυτός, χρειάζεται όμως κάθε δυσκολία να την εκλαμβάνεις ως ένα μάθημα και ως μια νεα δοκιμασία της ζωής που σε ρωτάει:

"Με αγαπάς ακομα;"

Εσύ τι θα της απαντήσεις;

..Κάτι να γυαλίζει..

Σου 'δινα λεφτά για τα ταξίδια, και χρυσάνθεμα απ' της Κίνας τις αυλές, πέτρες σκαλιστές για δαχτυλίδια, και φορέματα από πόλεις μαγικές.

Στα παλιά βιβλία του πατέρα... της Αλεξάνδρειας οι μύθοι κι οι γιορτές, για όσα σκορπιστήκαν στον αέρα... και στις θάλασσες τις γκρίζες απ' το χθες.

Ό,τι κι αν αρχίσω, όποια πόρτα κι αν χτυπήσω, τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό.

Κάτι να γυαλίζει... θέλεις πάντα κι ας θυμίζει... ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό.

Σαν του φτωχού Σαρλό την μπαλαρίνα... που χορεύει μες στης νύχτας το ρυθμό... μα η καρδιά σου σαν κλεισμένη σε βιτρίνα... δεν αγγίζει της δικής μου τον παλμό...

Ώσπου μια βραδιά ένας σχοινοβάτης... μες στα φώτα αυτού του τσίρκου ισορροπεί... παίρνει ο μορφονιός την μπαλαρίνα... κι είν' μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή....

Ό,τι κι αν αρχίσω... όποια πόρτα κι αν χτυπήσω... τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό.....

Κάτι να γυαλίζει... θέλεις πάντα κι ας θυμίζει... ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό...