Και πιάνομαι από τις λακουβίτσες χαμηλά στη μέση σου
που μοιάζουν με μικρές στήρες λιμνούλες,
και σκαρφαλώνω με τις άκρες των δακτύλων μου, τρεμάμενη,
τη ραχοκοκαλιά σου
φτιαγμένη από στιβαρές πέτρες.
Λυγίζεις από πόνο όταν φτάνω ψηλά στον κόσμο μου
και νιώθω την ανάσα σου να παγώνει κάθε τι στο δωμάτιο ετούτο...
Και σαν διαπερνάει η αχτίνα του Ηλίου την ίριδα του ματιού σου,
διακρίνονται με λεπτομέρεια τα χρώματα που χορεύουν μέσα της.
Χρώματα της Γης, του εδάφους.
Καθώς δεν μιλούμε
καθώς οι λέξεις σώπασαν
πνίγηκε η Γη στα μάτια σου.
έπνιξες τον τόπο τούτο
με νερό και αλάτι...
C.B
