Δυό κορίτσια

Είτε χαρούμενες
είτε όχι,
είτε μαζί
είτε χώρια,
θα πιω το δάκρυ σου
για να βγει λουλούδι από το χέρι μου
να σ΄το δώσω να ανθίσεις κι εσύ,
μαραμένο μου χαμόγελο.

Άλφα στερητικό

Άσε με να αγγίξω με τα ακροδάκτυλά μου το πρόσωπό σου.
Ξέρω...
πως τα προηγούμενα χέρια ήταν άγρια, σκληρά,
έσκαψαν λακούβες πάνω σου.
Και έχεις τη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σου
να δείχνει σα στείρο ποτάμι.

Το προδίδει.

Άσε με να χωρίσω πάνω σου τη χρυσόσκονη από το χώμα.
Θα σ΄τα δείξω στις παλάμες μου
για να γυαλίσουν τα μάτια σου.
Μα, δε θα σε κοιτάω, μη τυφλωθώ,
Δε θα σε κοιτάω, μη ντραπώ.

Όταν μιλάει το παιδί

Δεν ξέρω εάν ένας άνθρωπος που δεν είναι εν ζωή μπορεί να καταλαβει ή να νιώσει την αγάπη που έχεις για εκείνον.
Δεν γνωρίζω εάν ανώφελα σε αγαπάω ακόμα, και σκέφτομαι συχνά να μπαίνω στο σπίτι και να με παίρνεις αγκαλιά.
Δεν ξέρω εάν το δάκρυ που είχε πέσει και είχε συρθεί στα μάγουλά μου για εσένα ήταν αρκετό για να δείξει τη μεγαλιότητα της ψυχής σου και το ποσο σε λατρεύω.
Ξέρω μονάχα πως αν όντως μπορούν οι νεκροί να νιώσουν την αγάπη μας, τότε εσυ σίγουρα θα είχες αναστηθεί.

Αγαπώ τον τρόπο που με κοιτάς
και τα μάτια μου καθρεφτίζουν εσένα.

Η πρώτη φορά που αγάπησα κάτι σε εμένα.

Τα φιλιά

Στα χέρια μου,
έχουν βγει λουλούδια.

Κήπος ειν΄το στόμα σου,
μέλισσα η γλώσσα σου.

Άνοιξη θα ονομάσω το κορμί μου.

Γράμμα σε έναν ξένο

Είχα μια φίλη με κόκκινα μαλλιά
τα έβαψε ένα βράδυ με το ίδιο της το αίμα
τα άφησε έτσι,
να της θυμίζει εσένα.

Είχα μια φίλη που μόνη της έκλαιγε
για οίκτο δεν ικέτευε
μα πάντα πολεμούσε
και εκδίκηση ζητούσε,
για εσένα.

Είχα μια φίλη,
τις γάτες της μετρούσε...
μου φώναξε μια μέρα,
που στενάχωρα κοιτούσε.

Είχα μια φίλη,
ξερίζωσε τα αυτιά της
και έσπασε τα πλευρά της
να είναι διπλωμένη
νικημένη
ευτυχισμένη
με μόνο φίλο της
το πάτωμά της.

Το κατά λάθος σ΄αγαπώ σου

Ακόμα κι αν το διαβάσεις μέσα από ένα βιβλίο,
ακόμα κι αν μου διηγηθείς μια ιστορία και έχει μέσα αυτή τη λέξη...

Εγώ θα εξαφανίσω, κάθε τι που περικλύει αυτό το σ΄αγαπώ.
Θα σβήσω από τη μνήμη μου τις λέξεις γύρω του,
τις ανούσιες ιστορίες πίσω από αυτό,
τους τρίτους που το χάρηκαν

και θα το αφήσω μόνο του.

Κι ας μην είναι δικό μου.
Εγώ αυτό μονάχα λαχταρώ.

Μίλησα για εσένα

Μπήκα στο γραφείο και με περιμένε στη καρέκλα που ήταν απέναντι από τη δική μου. 

Κάθισα σταυρώνοντας με τη πρώτη ευκαιρία χέρια και πόδια, και ξεκίνησα να ξεδιπλώνω αυτά που ένιωθα για εσένα. 

Εσένα σε αγαπάω 

αλλά και σε μισώ.

Θα ήθελα να μου δινόταν η ευκαιρία να σε βάλω κάτω και να σου βουλώσω το στόμα για να μην πεις τίποτα πια που να με πληγώσει, όπως παλιά.

Να σου πω για τις φορές που με πλήγωνες και γελούσες εις βάρος μου.

Για τις φορές που φούντωνες κάτι μέσα μου, μα ήσουν τόσο δειλή για να το αντιμετωπίσεις.

Για όλες τις φορές που με φιλούσες, μα τα μάτια σου κοιτούσαν αλλού και δεν ήθελες εμένα.

Για τις στιγμές που άγγιζες άλλες, άλλους και σκορπιζόσουν σε σώματα άλλα, και σε άλλες αγκαλιές.

Γιατί εγώ σε αγάπησα, δεν ήμουν σαν αυτές.

Μα εσύ δεν μπορείς την πολλή αγάπη, είσαι φτιαγμένη από χιόνι, σε κάνει να λιώνεις και να εξαφανίζεσαι.

Εξαφανίσου λοιπόν από τη ζωή μου για να μπορέσω να βρω κι εγώ την ηρεμία μου μωρή καριόλα.

Ας μην υπήρχες!

.

Συγγνώμη για όσες φορές δε σε κοίταξα
Μα έριχνα το βλέμμα μου στο απέραντο της θάλασσας.

Τώρα πια καταλαβαίνω πως και χωρίς αυτή 

μπορεί να υπάρξει γαλήνη,

αρκεί να μη σκορπιστείς εσύ

ποτέ από τον κόσμο.

C.B

Φάση μιας μάχης

Είμαστε φάτσα με φάτσα
με τον εχθρό μου.
Ενα γραφείο μονάχα μας χωρίζει σα χαράκωμα ή σαν τάφος.
Πίσω απ΄τις αξιοπρεπείς μας μάσκες
από πολύ βαθιά ανεβαίνει και μας καίει το μίσος.
Και να που τούτη τη στιγμή,
τώρα που παίζεται η ζωή μου,
ανακαλύπτω στη μορφή του πως
θα μπορούσα να τον είχα αγαπήσει.
Να που τούτη τη στιγμή ανακαλύπτει στη μορφή μου
πως θα μπορούσε να με είχε αγαπήσει.

-Τίτος Πατρίκιος

Και η αμαρτία απέναντι

Τώρα πλέον,
είμαι σίγουρη
πως όποιο χέρι κι αν με χαϊδέψει με προθέσεις, όχι αθώες.

Όποιο στόμα μου μιλήσει, υγραίνοντας τα χείλη με μανία
κάνοντάς τα έτοιμα
να με γραπώσει.

Όποιο μυαλό με σκεφτεί για μια στιγμή
μονάχη και αδύναμη...

Ξέρω πως πλέον, εσύ θα είσαι εκείνος που κάνοντας τίποτα
θα με έχεις κερδίσει.
Ξέρω πως ακόμα και αν σταθείς απέναντί μου και κουνήσεις το δείκτη του χεριού σου
-πρωτού πάει η ώρα περασμένη-
θα έρθω σαν τυφώνας προς το μέρος σου
διώχνοντας ό,τι βρεθεί εμπρός μου.

για να με κοιτάξεις ξανά
και να σου χαμογελάσω όπως πρώτα.

C.B

Όταν ήρθε ο έρωτας

Το χαμόγελό μου, βρίσκεται εκεί όλο το βράδυ που κοιμάμαι.

Και οι ρυτίδες τα πρωινά που εμφανίζονται γύρω από το στόμα μου,

(το κλείνουν σε παρένθεση).

το μαρτηρούν...

Και δεν μπορώ άλλο να το κρύψω.

-C.B

Το σώμα της λύπης

Ας μην είχαν δάκρυα τα μάτια μου,

και θα επέλεγα σωστά,

το που να πάω
να ξεψυχήσω.

C.B

Μαζί

https://www.youtube.com/watch?v=BhQD8e60ja4

Το ξέρεις πως σ΄αγαπώ

Σε ψάχνω με το χαμένο μου βλέμμα κολλημένο στο άπειρο, 

να εμφανιστείς.

Για να έχουν λόγο τα μάτια μου να υπάρχουν.

C.B

Μέσα στις σκέψεις

Έχω σκέψεις για εσένα, βρώμικες.

Δεν πρέπει να τις μάθεις.

Εσύ με γνώρισες γλυκιά και αθώα.

Έχω σκέψεις για εσένα, πονηρές.

Τρέχουν συνεχώς στο μυαλό μου,

υγραίνουν το στόμα μου, και κάνουν τα χέρια μου σκληρά.

Δεν πρέπει να τις μάθεις.

Εσύ με γνώρισες μικρή και απονήρευτη.

Μα, όταν στέκεσαι απέναντί μου

και σε κοιτώ να φοράς αυτό το χαμόγελο...

Έχω σκέψεις για εσένα

τις πιο αγνές.

C.B

Άτιτλο.

Στη φωτογραφία, κάθεσαι και χαμογελάς.

Η δεξιά πλευρα των χειλιών σου έχει ανασηκωθεί ελαφρώς,
και δεν παύει το βλέμμα σου να γυρνάει ζωηρά γύρω σου.

Ας ήμουν αυτή που κοιτάς.

Τα μαλλιά σου είναι ιδανικά για να περάσω τα δάχτυλά μου ανάμεσα τους,
να τα χωρίσω.
Όπως χωρίζουν τα παιδιά,
τα στάχια,
σαν περνάνε.

Η λευκή σου μπλούζα, κάνει τη φωτογραφιά ακόμα πιο φωτεινή.
Σκέφτομαι...
Πώς θα ήσουν χωρίς αυτή;

Γυμνός με το ξύλινο σταυρό στο στέρνο.
Σε περιμένω.
Σε περιμένω.

-C.B