Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Το πρώτο Τέλος

Το πρώτο, και εύχομαι πως θα είναι και το τελευταίο. Γιατί πάντα ό,τι λέω δεν το κάνω, τώρα ελπίζω πως θα μπορέσω! Θα προσπαθήσω τουλάχιστον...
Όλοι μας κάποτε αποφασίσαμε, ή θα αποφασίσουμε να κάνουμε μια καινούργια αρχή σε όλα, να αφήσουμε πίσω ο,τιδήποτε μας πικραίνει, ο,τιδήποτε δεν ολοκληρώσαμε και μας έχει μείνει απώθημένο και ο,τιδήποτε επιβάλεται να ξεχάσουμε για το καλό μας και μόνο. Για να διώξουμε επιτέλους κάθε τι που μας τραβάει επίμονα πίσω και με όση δύναμη μας έχει απομείνει προσπαθούμε να το πολεμίσουμε, μα είναι μάταιο. Γιατί μας αρέσει αυτό μου μας συμβαίνει, και εξαιτίας αυτόυ δεν προχωράμε, ξέροντας ή μη ότι μας κάνει κακό.
Η ζωή προχωράει και έτσι θα μας προσπεράσει, θα προσπαθούμε να την προλάβουμε μα θα είναι πια αργά. Αυτό που ψάχνουμε είναι δίπλα μας, μας κοιτάει επίμονα, μας ακούει προσεχτικά, μας συμβουλεύει υπομονετικά, μας αγκαλιάζει με στοργή και μας φιλάει τρυφερά στο μάγουλο... Και εμεις, δεν το βλέπουμε. Μα αργότερα θα μας αφήσει γιατί βλέπει πως έχουμε προτιμήσει τη "στασιμότητα". Γιατί βλέπει πως δε μπορεί να μας πείσει. Πρώτα απο όλα, για εμάς, για το δικό μας καλό κι έπειτα για να μας πλησιάσει και να μας κάνει να νιώσουμε αυτό που ψάχνουμε, αυτό που ποθούμε, αυτό που κανείς δεν έχει καταφέρει να μας δώσει και που θα μας κάνει να νιώσουμε αυτό που ψάχνουν όλοι!
Το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, αυτό που δεν έχει τέλος παρά μόνο αρχή!
Ναι, υπόσχομαι πως θα προχωρήσω και δεν θα ζω πια με τις αναμνήσεις μας.
Όσο δύσκολο και αν είναι, εγώ θα το κάνω. Θα αφήσω πίσω τα πάντα. Πονάω που το λέω! Αλλά είναι για εμένα, είναι για εσένα, για εμάς. Που δεν υπάρχουμε πια. Γιατί μόνο ένας θυμάται. Τέρμα. Θα προχωράω σε αυτό το σκοτεινό, αδειανό και μελαγχολικό μονοπάτι, μόνη μου. Αφήνοντας πίσω μου κάτι που ήθελα και θέλω απεγνωσμένα "θα το θες... ακόμα" ψυθιρίζει μια φωνή μέσα μου. Μα... κάνω πως δεν την ακούω.
Κυλάει το τελευταίο δάκρυ μας...
Αυτό ήταν το πρώτο Τέλος.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

I am here babe...

Και ναι! Να 'μαι λοιπόν... Και πάλι εδώωω. Επειδή εσύ το ζήτησες και επειδή και εγώ συμφώνησα. Γιατί ξέρεις, εδώ μέσα τελίκα αποφάσισα να γράφω ο,τιδήποτε με βαραίνει. Τις στιγμές που δεν μπορώ να σε εχω δίπλα μου, θα γράφω εδώ. Οπότε πάνω κάτω θα ξέρεις πότε θα μπαίνω. :)
Έλειπα... Το ξέρω, και γενικώς πάντα λείπω από όλους και από όλα. Όχι γιατί θέλω, αλλά γιατί μ' αρέσει. Μ' αρέσει να είμαι στον κόσμο μου. Έκει που μόνο εγώ με αναγνωρίζω και εκεί που μόνο εσύ με καταλαβαίνεις. Μάλλον δεν είναι ωρα ετούτη για να γράψω κάτι, γιατί δεν ξέρω... είμαι τόσο φορτησμένη που γράφω λίγο από όλα. Ως αποτέλεσμα να μην με καταλαβαίνεις. Μαα... τι λέω; εσύ; Εσύ πάντα με καταλαβαίνεις! Να με συγχωρείς, ήθελα να μείνω για λίγο μόνη.
Yours, Caramel.