Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Αφιέρωση

Αρνούμαι να πιστέψω πως όλα αυτά που μου είχεις πει είναι αλήθεια.

Αρνούμαι να πιστέψω πως οι στιγμές που περάσαμε μαζί ήταν ένα τίποτα.
Αρνούμαι να πιστέψω πως είσαι όντως, κι εσύ, όπως όλες οι άλλες...
Με κάνεις να πιστεύω πως δεν διαφέρεις σε τίποτα από αυτές.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως ένας άνθρωπος που σου λέει πως σε αγαπάει και βλέπεις την αγάπη να καθρεφτίζεται στα μάτια του, να φεύγει και να γλιστράει ανάμεσα στο χάος, το σορό, έτσι όπως γλιστρούσαν και τα λόγια της από τα χείλη της λέγοντάς μου πράγματα που ποτε κανένας άλλος δεν μου έχει πει.
Λυπαμαι που είσαι τέτοιος άνθρωπος.
Λυπάμαι που εξαφανίστηκες και χάθηκες.
Στεναχωριέμαι που η ψυχή σου πότε δε θα βρει λύτρωση και πως πάντα θα περιπλανιέσαι σαν σκιά ανάμεσα σε εκείνους.
Γίνε επιτέλους ο άνθρωπος που έβλεπα όταν χαμογελούσες και τα μάτια σου ξεχείλιζαν από χαρά.
Γίνε για μία μόνο στιγμή εκείνη η κοπέλα που δεν έχει κάτι να κρύψει από τον απέναντί της και θα δώσει ό,τι νιώθει, χωρίς να σκέφτεται το μετά.
Μην απομακρύνεσαι από τους ανθρώπους που ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ με όλο τους το είναι.
Αυτόι είναι που θα σε βοηθήσουν και θα είναι δίπλα σου σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Απομακρύνσου από αυτούς που δεν βλέπουν το τι αξίζεις. Που δεν μπορούν να δουν βαθιά μέσα στα μάτια σου και να αντικρίσουν εκείνο το κορίτσι που έβλεπα εγώ. Δεν μπορούν να καταλάβουν το τι είσαι. 
Μακάρι να βρεις τη χαρά εκεί που πας.
Εύχομαι αυτά που έχεις τώρα να σου αρκούν και να μην θέλεις άλλα.
Λυπάμαι και πάλι για όλα. 
Nobody cares if you die, because you're already dead.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Should I kill myself or have a cup of coffee?


My dear,
I don't know what to do today, help me decide.
Should I cut myself open and pour my heart on these pages? Or should I sit here and do nothing, nobody’s asking anything of me afterall.
Should I jump off the cliff that has my heart beating so and develop my wings on the way down? Or should I step back from the edge, and let the others deal with this thing called courage.
Should I stare back at the existential abyss that haunts me so and try desperately to grab from it a sense of self? Or should I keep walking half-asleep, only half-looking at it every now and then in times in which I can’t help doing anything but?
Should I kill myself or have a cup of coffee?
Falsely yours,
William J. Cunningham