Είχαν βγει μια βόλτα στο Θησείο ύστερα από πολλές προσπάθειες και αναβολές από τη μεριά του αγοριού...
Λίγο πριν τις 12 τα μεσάνυχτα λοιπόν... Είχανε κάτσει σε ένα πεζούλι, κουρασμένοι από το περπάτημα.
Εκείνη, είχε αγκαλιάσει τα γόνατά της και τον κοιτούσε με ενα χαμόγελο όλο ελπίδα.
Εκείνος, είχε καθήσει απέναντί της και ένιωθε κάπως αμήχανα με τις ερωτήσεις που του έκανε το μικρό Αστέρι.
Μίλα μου για σένα. Θέλω να μάθω πράγματα για σενα. Του είπε, με εμφανή ενθουσιασμό.
Τι Θέλεις να μάθεις; Ρώτα με και θα σου πω... Της απάντησε χαμογελαστά.
Να, για παράδειγμα πώς γίνεται η αγκαλιά σου να είναι τόσο ζεστή; Του απάντησε και του χαμογέλασε όλο αγάπη και λαχτάρα να τον αγκαλιάσει.
Εκείνος ντράπηκε... Εκείνη συνέχιζε τις όμορφες ερωτήσεις...
Ή, πώς γίνεται να έχεις τόσο χαριτωμένο πρόσωπο; Του είπε και τον άγγιξε απαλά στη μυτούλα με το δείχτη του χεριού της.
Το Φεγγάρι, χαμογελούσε αμήχανα... Τι να της απαντούσε;
Επίσης, πώς έχεις τόσο ζεστή καρδιά και τόσο φωτεινό και όμορφο χαμόγελο; Τον ρώτησε και ακούμπησε το δεξί της χέρι πάνω στο στήθος του, από τη μεριά της καρδιάς, για να την ξανανιώσει.
Το φεγγάρι την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια και της έδωσε ένα μεγάλο φιλί.
Το Αστέρι συνέχισε τις ερωτήσεις.
Πώς έχεις τόσο λαμπερό βλέμμα; Τόσο όμορφα μάτια;
Εκείνος, αμήχανος δεν απάντησε σε καμία της ερώτηση.
Έτσι είναι το φεγγάρι, μόνο του. Μόνο του μέχρι να βρει κάποιον να το νιώσει και να κάνει τη καρδιά του να χτυπάει δυνατά και τα μάτια του να λάμπουν και πάλι μέσα στη νύχτα.
Εσύ, ευθύνεσαι για όλα αυτά αστέρι μου! Της απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο και μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη, στοργή και ζεστασιά.
Μή φύγεις και μ'αφήσεις πάλι μόνο μου. Γιατί δεν θα μπορώ να λάμπω τα βράδια χωρίς εσένα, ένω τη μέρα που δε θα φαίνομαι θα είμαι πιο μόνος από ποτέ. Μη φύγεις...
-C.B
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου