η ανάσα που έγινε άνεμος

Άνοιξαν τα μάτια μου σαν κουρτίνες
θαλάμου σε ψυχιατρείο.
Με βία, γρήγορα και ξαφνικά.
Τα μάτια μου, κλείσανε τις κόρες τους
τις έκρυψαν απ'το τέρας της χαράς μη
τις φάει ξανά
και πεθάνουν.
Τα μάτια μου
το βράδι γίνονται λευκά,
και σε ψάχνω στο σεντόνι μου σαν γάτα
ματωμένη απο χτύπημα μίσους.
Σέρνομαι όπως σέρνεται ο άρρωστος
με την αμυδρή ελπίδα
καμμένη στα μάτια του.
Χαραγμένη
στο εσωτερικό του καρπού του.
Και τα γόνατά μου
μάτωσαν και άφησα στο δρόμο σημάδια να με βρεις,
πριν πέσω στο κενό πέρα απ'τη βεράντα.
Αφού πήρες τα λουλούδια
Δεν έχω πια τίποτα να δω
Αφού πήρες το κορμί σου
Δεν εχω τίποτα να αγγιζω.