Μπήκα στο γραφείο και με περιμένε στη καρέκλα που ήταν απέναντι από τη δική μου.
Κάθισα σταυρώνοντας με τη πρώτη ευκαιρία χέρια και πόδια, και ξεκίνησα να ξεδιπλώνω αυτά που ένιωθα για εσένα.
Εσένα σε αγαπάω
αλλά και σε μισώ.
Θα ήθελα να μου δινόταν η ευκαιρία να σε βάλω κάτω και να σου βουλώσω το στόμα για να μην πεις τίποτα πια που να με πληγώσει, όπως παλιά.
Να σου πω για τις φορές που με πλήγωνες και γελούσες εις βάρος μου.
Για τις φορές που φούντωνες κάτι μέσα μου, μα ήσουν τόσο δειλή για να το αντιμετωπίσεις.
Για όλες τις φορές που με φιλούσες, μα τα μάτια σου κοιτούσαν αλλού και δεν ήθελες εμένα.
Για τις στιγμές που άγγιζες άλλες, άλλους και σκορπιζόσουν σε σώματα άλλα, και σε άλλες αγκαλιές.
Γιατί εγώ σε αγάπησα, δεν ήμουν σαν αυτές.
Μα εσύ δεν μπορείς την πολλή αγάπη, είσαι φτιαγμένη από χιόνι, σε κάνει να λιώνεις και να εξαφανίζεσαι.
Εξαφανίσου λοιπόν από τη ζωή μου για να μπορέσω να βρω κι εγώ την ηρεμία μου μωρή καριόλα.
Ας μην υπήρχες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου