Δεν ξέρω εάν κάποιος τύχει και διαβάσει ετούτο εδώ.
Ή έρθει να το διαβάσει οικειοθελώς.
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Απλά γράφω, για να πω πως... γράφω.
Ίσως να είναι ένας τρόπος για να πείσω τον εαυτό μου πως ζω.
Κάθε φορά που η νύχτα με φέρνει στα παλιά λημέρια του blog, νιώθω μια βαθιά θλίψη. Θυμάμαι στιγμές του παρελθόντος και σκέφτομαι πως μόνο λυπηρές μπορεί να τις χαρακτηρίσει κανείς. Παλιοί έρωτες, οι οποίοι τώρα έχουν πεταχτεί στις πιο απομακρυσμενες και βρομερές χωματερές, παλιές φιλίες... που όλες τους με πλήγωσαν κάθε μία με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Ώρες ατελείωτες ομιλίας σε ένα msn με έναν "έρωτα" της στιγμής από τη Γαλλία. Επιστροφές πολλές, λοιπόν. Δεν θα κάτσω ούτε να διορθώσω συντακτικά και γραμματικά λάθη, όπως έκανα πάντα σε κάθε μου ανάρτηση. Βαριέμαι να ασχολούμαι με το τίποτα. Μπορεί αύριο να ξυπνήσω και να αναιρεσω και αυτά που είπα. Μπορεί επειδή βαριέμαι τους κανόνες, που μου βάζουν και που βάζω εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Κοιτάω λοιπόν τα παλιά και νιώθω μια απάθεια. Μεγάλωσα πια στα χρόνια, πάγωσε το μυαλό, νεκρωσε η ψυχή και η καρδιά. Δε νιώθω πια τίποτα, Θεέ μου. Ίσως να είμαι νεκρή...
Ή έρθει να το διαβάσει οικειοθελώς.
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Απλά γράφω, για να πω πως... γράφω.
Ίσως να είναι ένας τρόπος για να πείσω τον εαυτό μου πως ζω.
Κάθε φορά που η νύχτα με φέρνει στα παλιά λημέρια του blog, νιώθω μια βαθιά θλίψη. Θυμάμαι στιγμές του παρελθόντος και σκέφτομαι πως μόνο λυπηρές μπορεί να τις χαρακτηρίσει κανείς. Παλιοί έρωτες, οι οποίοι τώρα έχουν πεταχτεί στις πιο απομακρυσμενες και βρομερές χωματερές, παλιές φιλίες... που όλες τους με πλήγωσαν κάθε μία με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Ώρες ατελείωτες ομιλίας σε ένα msn με έναν "έρωτα" της στιγμής από τη Γαλλία. Επιστροφές πολλές, λοιπόν. Δεν θα κάτσω ούτε να διορθώσω συντακτικά και γραμματικά λάθη, όπως έκανα πάντα σε κάθε μου ανάρτηση. Βαριέμαι να ασχολούμαι με το τίποτα. Μπορεί αύριο να ξυπνήσω και να αναιρεσω και αυτά που είπα. Μπορεί επειδή βαριέμαι τους κανόνες, που μου βάζουν και που βάζω εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Κοιτάω λοιπόν τα παλιά και νιώθω μια απάθεια. Μεγάλωσα πια στα χρόνια, πάγωσε το μυαλό, νεκρωσε η ψυχή και η καρδιά. Δε νιώθω πια τίποτα, Θεέ μου. Ίσως να είμαι νεκρή...
Δεν έτυχε να το διαβάσω. Ήρθα οικειοθελώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈρχομαι συχνά, ελπίζοντας να βρω μια ξεχασμένη ανάσα σου, κάπου τριγύρω. Είσαι στο νου μου, όπως το λουλούδι δε ξεχνιέται ποτέ από το χώμα του. Είσαι στην καρδιά μου, όπως το αλάτι κουβαλάει πάντα μαζί του θάλασσα. Είσαι ζωντανή. Είσαι δυνατή. δεν ξέρω τι σου συμβαίνει - θα ήθελα να είμαι εκεί, για εσένα, μα δε μπορώ, γιατί σε αγάπησα με ένα πάθος που θα αναπνέει για πάντα, κι εσύ είσαι αλλιώς - οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω για εσένα είναι να διαβάσω το κείμενό σου.
Να ελπίζω πως είσαι καλά. Να ακούω τα τραγούδια που αγαπάς όσο σου γράφω αυτές τις γραμμές. Τελευταία φορά που είδα τα μάτια σου να γελούν, είχες ανάγκη από έναν άντρα - οποιονδήποτε - για να σε κάνει χαρούμενη. Να σε βάλει ψηλά. Να σου εμπνεύσει ασφάλεια. Εύχομαι να τη βρήκες την άκρη σου. Εύχομαι τώρα να ξέρεις πως όσοι και να σε πληγώσουν, εσύ μπορείς να είσαι δυνατή και ευτυχής από μόνη σου. Εύχομαι να κατάλαβες, βαθιά μέσα σου, πως δε χρειάζεται να σε έχει κανείς ψηλά αν έχεις εσύ ψηλά τον εαυτό σου. Η γυναίκα είναι ίση με τον άντρα. Κανένας δεν είναι ανώτερός σου. Κανενός την άδεια δε χρειάζεσαι για να λάμψεις. Λόγια που υπάρχουν στο μυαλό μου, και δε βρίσκουν διέξοδο.
Οι άνθρωποι που σε πλήγωσαν, ίσως σε αγάπησαν πολύ. Είσαι παρελθόν, και τι πιο παράξενο από αυτό; Πώς ορίζεται ο θάνατος, πιο ψυχρά και ωμά, παρά με μια στιγμή που πέθανε, μια στιγμή που δυο άνθρωποι χαμογέλασαν ο ένας στον άλλο, και τώρα κανείς τους δεν θυμάται εκείνη την ευτυχία;
Δεν ξέρω τι σου λέω. Δεν ξέρω τι σε πονά, μα και αν ήξερα, δε θα μπορούσα να το διορθώσω. Είμαι εδώ, και σ' αγαπώ, και όποτε πονάς τα λόγια μου θα σε επισκέπτονται και θα σε αγγαλιάζουν.
Δεν σε ξέχασα, πριγκίπισσα. Στα μάτια κάθε γυναίκας που ποθώ, βλέπω τα δικά σου.
Χ.