Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Χ.

Σήμερα διάβασα και τη δεύτερη ανάρτησή σου και με έπιασε κάτι σαν τρέμουλο, ξέρεις εσύ. Ήθελα να απαντήσω και στη πρώτη σου ανάρτηση μα όταν άρχισα να γράφω, μου περνούσαν τόσα πολλά στο μυαλό, που αποφάσισα να σταματήσω και να κλείσω τον υπολογιστή.
Μα γράφω κάπου αλλού ξέρεις...
Το θυμάσαι το τετραδιάκι μας;
"Για ό,τι δεν τολμάμε να συζητήσουμε, σε παρακαλώ γράψε στο blog ή στο άλλο τετράδιο με το κρεμασμένο αυτοκίνητο..."
Ναι, αυτό.
Αυτό που αφήσαμε στη μέση, ή μάλλον στην αρχή.
Μην ανησυχείς, είναι σε καλά χέρια. Γράφω κάθε πρωί εκεί.
Να φανταστείς, εχθές εγραψα τέσσερεις σελίδες γεμάτες, μα σου άφησα και εσένα για να γράψεις.
Όσες σελίδες γράφω, τόσες σελίδες αφήνω κενές για εσένα.
Ωστέ να γράψεις και εσύ κάτι.
Αυτές οι μέρες ήταν πολύ περίεργες.
Ήταν κενές, μουντές. Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω. Ένιωθα να μην έχω κανέναν και τίποτα.
Να είμαι μόνη μου.
Έκλεισα τα πάντα και κλείστηκα στον εαυτό μου.
Πρώτη φορά το κάνω αυτο.
Θυμάσαι τι λέγαμε; "Όλα γίνονται για κάποιο λόγο τελικά" Ναι, έτσι είναι.
Και αυτό για κάποιο λόγο έγινε.
Με έκανες πιο δυνατή, καλύτερο άνθρωπο, μα πάνω απο όλα με έκανες να αγαπήσω με όλο μου το είναι.
Σε λίγες ημέρες είναι τα γενέθλια σου.
Πριν γίνει όλο αυτό που έγινε, ήθελα να βγω έξω και να σου πάρω το ομορφότερο δώρο απο όλους!
Περίμενα αυτή τη μέρα με λαχτάρα.
Έχω τόσες μέρες να σου μιλήσω που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ.
Γι' αυτο και γράφω λίγο απο όλα.
Εχθές, αν θυμάμαι καλα, είχα πάρει ένα χαρτί και προετοίμαζα περίπου τι να σου απαντήσω στην ανάρτηση.
Δεν ήθελα να γράψω τη φραση "σε μισώ", μα όλως περιέργως μου έβγαινε, τι να πω.
Ό,τι νιώθεις κάνε.
Εγώ ήμουν έδω θυμάσαι.
Είμαι εδώ ακόμα.
Θα είμαι εδώ μην αμφιβάλεις, σ' αγαπώ.
Ακόμα. Με έχεις εξαντλίσει πια.
Είμαι κενή.
Δε θέλω να σε μισήσω.
Τρέμω και πάλι. *Να μου επιτρέψεις να σου αφιερώσω ένα τραγούδι:
Καλό βράδυ μικρή μου...

7 σχόλια:

  1. "Για ό,τι δεν τολμάμε να συζητήσουμε, σε παρακαλώ γράψε στο blog ή στο άλλο τετράδιο με το κρεμασμένο αυτοκίνητο..."

    Θυμάμαι πότε έγραψα αυτές τις λέξεις.
    Έβαλα το χαρτάκι μέσα στο τετράδιο και στο έδωσα με την ελπίδα να μου το επιστρέψεις γεμάτο από τα λόγια που θα ήθελα να ακούσω.

    Δεν σε παρεξήγησα όταν δεν έγινε έτσι όπως το περίμενα... 'Ηξερα από την αρχή πως δε νιώθουμε με τον ίδιο τρόπο η μία για την άλλη.

    Πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να παριστάνω πως είναι όλα φυσιολογικά;

    Θα ήταν καλό για μένα, που θα ήθελα συνεχώς κάτι που δεν θα μπορούσα να έχω;
    Θα ήταν καλό για σένα, που θα πίστευες σε κάτι διαφορετικό από την αλήθεια;

    Υπήρξαν στιγμές τις τελευταίες μέρες που έπρεπε κυριολεκτικά να κρατήσω με τα ίδια μου τα χέρια τον εαυτό μου για να μην έρθω να σε βρω.
    Για να μη γυρίσω πίσω, πουλώντας σου άλλο ένα ψέμα.

    Έκλαψα.
    Έκλαψα πολύ, και έχω να κλάψω πολλά χρόνια.
    Δεν κοιμήθηκα καλά εδώ και πολλές βραδιές.

    Θύμωσα με τον εαυτό μου για την αδυναμία μου.
    Θύμωσα για αυτό που είμαι.
    Για το ότι δε μπόρεσα ποτέ να είμαι κάτι τόσο απλό όσο αυτό που ζητάς: μια φίλη.
    "ΤΗΝ ΠΡΟΔΩΣΑ!" έλεγα συνεχώς μέσα στο κλάμα μου, και δεν ήξερα αν το έλεγα για σένα ή για μένα.
    "ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ" έλεγα πάνω απ'τα δάκρυά μου, γιατί όχι, δεν έπρεπε να σε πλησιάσω.
    Γιατί εσύ ήσουν "κανονική" πριν γνωρίσεις εμένα, και εγώ "κανονική" δεν ήμουν ποτέ.

    Είναι αδιέξοδο, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, μα θέλω να ξέρω τι σκέφτεσαι εσύ.

    "Ό,τι νιώθεις κάνε", μου λες.
    Εσύ τι νιώθεις;

    Δική σου,
    Από την πρώτη στιγμή
    Άδικη Κατάρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι νιώθω;
      Ένα κενό.
      Δεν ξέρω πως μπόρεσες... Δεν ξέρω...
      Μου λείπεις.
      Αν θέλεις να κάνεις κάτι κάν' το, δε σε κρατάει κανείς.
      Μη πιέζεις τον εαυτό σου να κάνεις πράγματα που δε θέλεις, μόνο και μόνο επειδή νομίζεις πως έτσι θα είναι καλύτερα.
      Πάντα αυτό κάνεις, απομακρύνεσαι απο τους ανθρώπους που σε αγαπάνε, τους διώχνεις από κοντά σου.
      Επιλογή σου, μα κοίτα που σε έχουν φέρει αυτές σου οι επιλογές.
      Μακάρι να περνάς καλά, και μακάρι να είναι όλα καλα!

      Διαγραφή
    2. Πως μπόρεσα; Δεν ξέρω. Ήθελε δύναμη.
      Πως θα μπορούσα να προσποιούμαι άλλο όμως;

      Μου λείπεις περισσότερο απ' όσο μπορείς να φανταστείς. Όλα είναι διαφορετικά πλέον.

      Μου λες ότι είναι λάθος να απομακρύνομαι...
      Μα πρέπει να ξέρεις, πρέπει να καταλάβεις, φιλικά δε θα σε δω ποτέ.
      Όχι μετά από όλα αυτά.

      "Όλα ή τίποτα", αν και μισώ αυτή τη φράση.

      Τίποτα δεν εξαρτάται από εμένα πια. Εγώ για πρώτη φορά μετά από ενάμιση χρόνο είμαι ξεκάθαρη και απόλυτα ειλικρινής.

      Όλα πια εξαρτώνται από τις δικές σου επιλογές.
      Εσύ επιλέγεις.

      Διαγραφή
    3. Λυπάμαι, μα δεν γίνεται να σε δω αλλιώς.
      Καλή συνέχεια.

      Διαγραφή
  2. Μπηκα να σε διαβασω επειδη εγινες αναγνωστρια μου και ειδα τι γραφεις. Δεν ξερω τι συμβαινει ουτε με απασχολει. Αυτο που εχω να πω ειναι οτι αν ο καθενας αποφασισει να τραβηξει το δρομο του ας το κανει με μεγαλοψυχια και μεγαλοπρεπεια. Και απο κοντα. Οχι απο καποιο μπλογκ που διαβαζουν αλλοι. Αυτα ειναι θεματα για δυο, οχι για τα ματια των αλλων.

    Ελπιζω να καταλαβες τι εννοω.

    Την καλησπερα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Αλχημιστή...
      Ναι καταλαβαίνω τι εννοείς.
      Μα είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα συζητήσεις από κοντά και να πάρεις την τελική απόφαση.
      Είμαι ακόμα δειλή γι' αυτο, και επίσης δε θέλω να το αντιμετωπίσω.
      Είναι δύσκολο.
      Για εμένα τουλάχιστον.
      Καλό βράδυ και σε ευχαριστώ για την επίσκεψη.

      Διαγραφή