Το πρώτο Τέλος

Το πρώτο, και εύχομαι πως θα είναι και το τελευταίο. Γιατί πάντα ό,τι λέω δεν το κάνω, τώρα ελπίζω πως θα μπορέσω! Θα προσπαθήσω τουλάχιστον...

Όλοι μας κάποτε αποφασίσαμε, ή θα αποφασίσουμε να κάνουμε μια καινούργια αρχή σε όλα, να αφήσουμε πίσω ο,τιδήποτε μας πικραίνει, ο,τιδήποτε δεν ολοκληρώσαμε και μας έχει μείνει απώθημένο και ο,τιδήποτε επιβάλεται να ξεχάσουμε για το καλό μας και μόνο. Για να διώξουμε επιτέλους κάθε τι που μας τραβάει επίμονα πίσω και με όση δύναμη μας έχει απομείνει προσπαθούμε να το πολεμίσουμε, μα είναι μάταιο. Γιατί μας αρέσει αυτό μου μας συμβαίνει, και εξαιτίας αυτόυ δεν προχωράμε, ξέροντας ή μη ότι μας κάνει κακό.

Η ζωή προχωράει και έτσι θα μας προσπεράσει, θα προσπαθούμε να την προλάβουμε μα θα είναι πια αργά. Αυτό που ψάχνουμε είναι δίπλα μας, μας κοιτάει επίμονα, μας ακούει προσεχτικά, μας συμβουλεύει υπομονετικά, μας αγκαλιάζει με στοργή και μας φιλάει τρυφερά στο μάγουλο... Και εμεις, δεν το βλέπουμε. Μα αργότερα θα μας αφήσει γιατί βλέπει πως έχουμε προτιμήσει τη "στασιμότητα". Γιατί βλέπει πως δε μπορεί να μας πείσει. Πρώτα απο όλα, για εμάς, για το δικό μας καλό κι έπειτα για να μας πλησιάσει και να μας κάνει να νιώσουμε αυτό που ψάχνουμε, αυτό που ποθούμε, αυτό που κανείς δεν έχει καταφέρει να μας δώσει και που θα μας κάνει να νιώσουμε αυτό που ψάχνουν όλοι!

Το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, αυτό που δεν έχει τέλος παρά μόνο αρχή!

Ναι, υπόσχομαι πως θα προχωρήσω και δεν θα ζω πια με τις αναμνήσεις μας.

Όσο δύσκολο και αν είναι, εγώ θα το κάνω. Θα αφήσω πίσω τα πάντα. Πονάω που το λέω! Αλλά είναι για εμένα, είναι για εσένα, για εμάς. Που δεν υπάρχουμε πια. Γιατί μόνο ένας θυμάται. Τέρμα. Θα προχωράω σε αυτό το σκοτεινό, αδειανό και μελαγχολικό μονοπάτι, μόνη μου. Αφήνοντας πίσω μου κάτι που ήθελα και θέλω απεγνωσμένα "θα το θες... ακόμα" ψυθιρίζει μια φωνή μέσα μου. Μα... κάνω πως δεν την ακούω.

Κυλάει το τελευταίο δάκρυ μας...

Αυτό ήταν το πρώτο Τέλος.