Σκέφτομαι ώρες ώρες εμένα, τους γύρω μου, εκείνον, τον επόμενο ή και τον προηγούμενο, τη φίλη μου τον απέναντί μου ή και αυτόν που κάθεται δίπλα μου από ανάγκη και τους κατανομώ. Τους τοποθετώ στο μυαλό μου σε μία ιεραρχική σειρά που συνεχώς αλλάζει. Είτε επειδή έμεινε κάποια θέση κενή, είτε επειδή κάτι έμεινε στάσιμο και κατέληξε στην τελευταία σειρά.
Τι κάνουμε λοιπόν με τη ζωή μας; Θεωρούμε δεδομένο ο,τιδήποτε μας έχει προσφερθεί μέχρι τώρα, ξεχνόντας ότι έχουμε μοχθήσει για να το αποκτήσουμε, ξεκινώντας από τα πιο απλά, ένα καινούργιο κινήτο ή μια προαγωγή ή το ταίρι μας. Η αγάπη γύρω μας έχει πάψει να φαίνεται μα δεν έχει πάψει να υπάρχει. Αγαπάμε αυτά που έχουμε χωρίς να τους το δείχνουμε καθημερινά με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλος αρνητισμός. Τα έπιπλα παλιώνουν, τα πρόσωπα γερνούν, τα γυαλικά θαμπώνουν, τα λουλούδια μαραίνονται... Πού είναι η αγάπη σου; Γιατί την κρατάς;
Θέλω να προχωρίσω.
Να φύγω.
Να τον τραβήξω από το χέρι και να του δώσω όλη την αγάπη που μπορεί να αντέξει ένας θνητός.
Μπορώ να κάνω πράγματα που δεν περνούν από το μυαλό σου πως θα τα έκανα για εσένα. Μπορώ να σε κάνω να τρίβεις τα μάτια σου με τις πράξεις μου, να κλείνεις τα αφτιά σου με τα λόγια μου και να σφραγίζεις το στόμα σου για να μην δεχτείς άλλα φιλιά από πουθενά. Εγώ είμαι για εσένα. Κανείς στον κόσμο αυτό δεν έχει να σου δώσει αυτό που έχω εγώ εδώ μέσα μου. Έχω δει στα μάτια σου τι χρειάζεσαι.
Άσε με να σε πλησιάσω.
-C.B
Άσε με να σε πλησιάσω.
-C.B
