Κάθε επιστροφή μου

Δεν ξέρω εάν κάποιος τύχει και διαβάσει ετούτο εδώ.
Ή έρθει να το διαβάσει οικειοθελώς.
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Απλά γράφω, για να πω πως... γράφω.
 Ίσως να είναι ένας τρόπος για να πείσω τον εαυτό μου πως ζω.

Κάθε φορά που η νύχτα με φέρνει στα παλιά λημέρια του blog, νιώθω μια βαθιά θλίψη. Θυμάμαι στιγμές του παρελθόντος και σκέφτομαι πως μόνο λυπηρές μπορεί να τις χαρακτηρίσει κανείς. Παλιοί έρωτες, οι οποίοι τώρα έχουν πεταχτεί στις πιο απομακρυσμενες και βρομερές χωματερές, παλιές φιλίες... που όλες τους με πλήγωσαν κάθε μία με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Ώρες ατελείωτες ομιλίας σε ένα msn με έναν "έρωτα" της στιγμής  από τη Γαλλία. Επιστροφές πολλές, λοιπόν. Δεν θα κάτσω ούτε να διορθώσω συντακτικά και γραμματικά λάθη, όπως έκανα πάντα σε κάθε μου ανάρτηση. Βαριέμαι να ασχολούμαι με το τίποτα. Μπορεί αύριο να ξυπνήσω και να αναιρεσω και αυτά που είπα. Μπορεί επειδή βαριέμαι τους κανόνες, που μου βάζουν και που βάζω εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Κοιτάω λοιπόν τα παλιά και νιώθω μια απάθεια. Μεγάλωσα πια στα χρόνια, πάγωσε το μυαλό, νεκρωσε η ψυχή και η καρδιά. Δε νιώθω πια τίποτα, Θεέ μου. Ίσως να είμαι νεκρή...