Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012
Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης...
Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012
Χ.
Σήμερα διάβασα και τη δεύτερη ανάρτησή σου και με έπιασε κάτι σαν τρέμουλο, ξέρεις εσύ.
Ήθελα να απαντήσω και στη πρώτη σου ανάρτηση μα όταν άρχισα να γράφω, μου περνούσαν τόσα πολλά στο μυαλό, που αποφάσισα να σταματήσω και να κλείσω τον υπολογιστή.
Μα γράφω κάπου αλλού ξέρεις...
Το θυμάσαι το τετραδιάκι μας;
"Για ό,τι δεν τολμάμε να συζητήσουμε, σε παρακαλώ γράψε στο blog ή στο άλλο τετράδιο με το κρεμασμένο αυτοκίνητο..."
Ναι, αυτό.
Αυτό που αφήσαμε στη μέση, ή μάλλον στην αρχή.
Μην ανησυχείς, είναι σε καλά χέρια. Γράφω κάθε πρωί εκεί.
Να φανταστείς, εχθές εγραψα τέσσερεις σελίδες γεμάτες, μα σου άφησα και εσένα για να γράψεις.
Όσες σελίδες γράφω, τόσες σελίδες αφήνω κενές για εσένα.
Ωστέ να γράψεις και εσύ κάτι.
Αυτές οι μέρες ήταν πολύ περίεργες.
Ήταν κενές, μουντές. Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω.
Ένιωθα να μην έχω κανέναν και τίποτα.
Να είμαι μόνη μου.
Έκλεισα τα πάντα και κλείστηκα στον εαυτό μου.
Πρώτη φορά το κάνω αυτο.
Θυμάσαι τι λέγαμε;
"Όλα γίνονται για κάποιο λόγο τελικά"
Ναι, έτσι είναι.
Και αυτό για κάποιο λόγο έγινε.
Με έκανες πιο δυνατή, καλύτερο άνθρωπο, μα πάνω απο όλα με έκανες να αγαπήσω με όλο μου το είναι.
Σε λίγες ημέρες είναι τα γενέθλια σου.
Πριν γίνει όλο αυτό που έγινε, ήθελα να βγω έξω και να σου πάρω το ομορφότερο δώρο απο όλους!
Περίμενα αυτή τη μέρα με λαχτάρα.
Έχω τόσες μέρες να σου μιλήσω που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ.
Γι' αυτο και γράφω λίγο απο όλα.
Εχθές, αν θυμάμαι καλα, είχα πάρει ένα χαρτί και προετοίμαζα περίπου τι να σου απαντήσω στην ανάρτηση.
Δεν ήθελα να γράψω τη φραση "σε μισώ", μα όλως περιέργως μου έβγαινε, τι να πω.
Ό,τι νιώθεις κάνε.
Εγώ ήμουν έδω θυμάσαι.
Είμαι εδώ ακόμα.
Θα είμαι εδώ μην αμφιβάλεις, σ' αγαπώ.
Ακόμα.
Με έχεις εξαντλίσει πια.
Είμαι κενή.
Δε θέλω να σε μισήσω.
Τρέμω και πάλι.
*Να μου επιτρέψεις να σου αφιερώσω ένα τραγούδι:
Καλό βράδυ μικρή μου...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)